András Forgách en ik stonden met zijn boek De akte van mijn moeder in mijn vertaling op de longlijst voor de Europese Literatuurprijs 2019. Een paar maanden glorie, totdat de shortlist bekend werd. Wij stonden er niet op, maar dat mag de pret niet drukken. Het was toch een hele eer: door twaalf grote Nederlandse boekhandels gekozen worden en op een lijst van twintig beste Europese vertaalde boeken van het afgelopen jaar terechtkomen.

Hier is de link: http://www.europeseliteratuurprijs.nl/2019/longlist.php

En dit is de shortlistselectie. Heel nuttig, zulke lijstjes, als je op zoek bent naar goed leesvoer voor nu of later!

Shortlist 2019

De shortlist voor de Europese Literatuurprijs 2019 is tijdens een feestelijke avond in SPUI25 in Amsterdam bekendgemaakt. De jury selecteerde uit de longlist vijf prachtige romans die de diversiteit en rijkdom van de Europese literatuur illustreren en elk een groot lezerspubliek verdienen.

De volgende titels zijn genomineerd (in alfabetische volgorde op naam van de auteur):

• Arno Geiger Onder de Drachenwand, uit het Duits vertaald door Wil Hansen (De Bezige Bij)
• Geir Gulliksen Het verhaal van een huwelijk, uit het Noors vertaald door Geri de Boer (Ambo Anthos)
• Marek Šindelka Materiaalmoeheid, uit het Tsjechisch vertaald door Edgar de Bruin (Das Mag)
• Ali Smith Winter, uit het Engels vertaald door Karina van Santen en Martine Vosmaer (Prometheus)
• Éric Vuillard De orde van de dag, uit het Frans vertaald door Liesbeth van Nes (Meulenhoff)

rem·i·nisc·ing = to recall past experiences, events, etc.; indulge in reminiscence.

Is what I have been doing this past month, after returning to Europe from the USA, where I got to spend one whole month as a literary translator in a Writer’s Residency at this marvelous place called Art Omi, in Ghent, NY.

For thirty days I was surrounded by soothing and relaxing nature, inspired by kindred spirits, living in the well-organized and incredibly friendly intellectual bubble of Ledig House and its cottages, accompanied by writers and translators from everywhere, who became friends too. This four-week period was in fact quite a stretch as it was spent so far away from my beloved ones for so long, but I wouldn’t have want to miss out on it. And my beloved ones were game.

What amazed me, among so many other things, was the sensation of privilege that exists when one is nurtured beyond expectation. We were living there as chosen ones, and of course we were, in fact, chosen. But nothing prepared me for the level of attention, helpfulness, dedication and support that I experienced at this very special spot in the world, which is hidden in the Architecture fields and Sculpture park of Art Omi.

What a relief to know that places like this exist.

http://www.artomi.org/residencies